Rozdział 1

No to kolejna szkoła. Ciekawe po ilu dniach mnie wyrzucą. Obiecałam matce, że się postaram i wytrzymam chociaż miesiąc. No cóż, jestem po prostu sobą. Dotarłam do szkoły 5 minut przed dzwonkiem. W pierwszy dzień wypada się nie spóźnić. To tak pierwsza matematyka. Boże...dlaczego? Weszłam do klasy i usiadłam w ostatniej ławce przy oknie. Obok mnie usiadł sobie na krzesełku mój plecak.

-Przepraszam, ale to moja ławka- usłyszałam czyjś piskliwy głos

-Aha- odpowiedziałam podnosząc głowę na ową osobę- dzięki za informację.

Była to dziewczyna- plastik. No cóż, świat byłby za idealnych bez nich. Czasem mam wrażenie, że stwórcy skończyły się materiały na ludzi to wziął chińskie podróbki i teraz widać efekty. Dziewczyna nie odezwała się, patrzyła na mnie.

-Ten wzrok ma mnie ruszać?- spytałam, gry ona próbowała zabić mnie wzrokiem. Dziewczyna usiadła w ławce obok.

Lekcja mijała spokojnie, nie licząc głupkowatych odpowiedzi przy tablicy. Jak można być aż tak ciemnym. Idioci. Idioci wszędzie! Po raz kolejny wybuchłam śmiechem, gdy cała klasa wraz z nauczycielką próbowali znaleźć błąd w zadaniu. Nieźli są. Już 15 minut szukają i jeszcze żadne nie zauważyło, że wzięli inne liczby niż w podręczniki i rozwiązanie się nie zgadza z tym co w książce. -Śmieszy cię to panno...- zaczęła nauczycielka otwierając dziennik.

-Tak, głupota innych zawsze jest zabawna- odpowiedziałam spokojnie.

-To może ty nam zrobisz zadanie 23 ze strony 113- powiedziała nauczycielka. Nie chciało mi się wstawać z ławki- na ocenę je zrobisz. Tylko się pospiesz.

To zaczynamy przedstawienie. Wstałam z ławki przeczytałam polecenie i napisałam na tablicy obliczenia. Zajęło mi to minutę. Odeszłam od tablicy i siadłam do mojej ławki. Mina nauczycielki bezcenna. No cóż mam to coś w sobie. Przedmiotu ścisłe nie są dla mnie trudnością. A najlepsze jest to, że wgl się nie uczę. No cóż trochę sobie zepsuję oceny tą 5 z matematyki. Ale jest dzisiaj angielski to wyrównam swoją średnią. Chcę pokazać matce, że nie potrafi mnie wychować i żeby mnie wysłała do ojca do Sopotu. Już widzę te ostre melanże na plaży. Marzenia. Ale moje zachowanie zbliża mnie do spełnienia ich. Ze szkoły wyszłam sobie po 3 lekcjach. Wystarczą im na dzisiaj tyle czasu w moim blasku.

-Wróciłam- krzykłam trzaskając drzwiami- Rocky, słoneczko chodź tutaj!

-Co ty tu robisz?- spytała matka wychodząc z kuchni.

-Muszę tu mieszkać a co skleroza już doskwiera?- spytałam rzucając plecak w kąt i zabierając smycz psa. Ten pies to jedyna rzecz od mojego ojca. Nie może być ze mną z powodu matki i innych spraw to kupił mi psa. Ale nie takiego zwykłego psa, kupił mi boksera wyszkolonego na zabójce. Wystarczy moje jedno słowo i mogę sobie załatwić 25 lat w więzieniu.

Weszłam do parku i skierowałam się na plac zabaw. Uwielbiam siedzieć na ławce koło piaskownicy i patrzeć na przerażenie w oczach rodziców na widok Rockiego. Dorośli ludzi są dziwni za do dzieci do lat 3 podziwiam. Oni się boją się podejść do psa dwa razy większego od nich i go przytulić czy pogłaskać. Tak też było tym razem. Matki panikowały i krzyczały a maluchy głaskały  mojego potworka a ja nic sobie nie robiąc z paniki na placu siedzę sobie na ławeczce z słuchawkami w uszach. Po godzinie stwierdziłam, że pora wracać do domu.

-Wróciłam po raz drugi- krzyknęłam do matki siedzącej w salonie i oglądającej jakiś denny serial.

-Okey, w kuchni masz obiad- powiedziała nie odrywając się od telewizora. Czyżby zrozumiała, że jej awantury mnie nie zmienią. A miałam kilka fajnych argumentów w zanadrzu.

-Mam dla ciebie niespodziankę- powiedziała gdy kończyłam jeść.

-Znów się przeprowadzamy? Jeśli tak to żadna niespodzianka.- powiedziałam karmiąc psa jakąś pieczenią mamy.

-Ty się przeprowadzasz. Mam cię już dość, nie wiem co z tobą zrobić. Jedziesz do ojca. Dzwoniłam do niego. Zgodził się- mówiła

-Co? Jadę do ojca? Naprawdę?- zaczęłam skakać z radości.- kiedy?

-Kiedy będziesz gotowa masz do niego zadzwonić- powiedziała wychodząc z kuchni wcześniej wręczając mi kartkę z numerem.

Postanowiłam się od razu spakować i wyjechać stąd. Pobiegłam do mojego pokoju i szybko spakowałam jedną walizkę bo resztę nawet nie rozpakowywałam, bo wiedziałam, że z moim talentem za długo tu nie zamieszkamy.

Zadzwoniłam do ojca około godziny 16.00

-Halo? Tu sekretarka pana Bytnara. W czym mogę pomóc- usłyszałam słodziutki głosik w telefonie. Mama dała mi służbowy numer. Taki to mogę sobie znaleźć w internecie, w końcu ojciec ma największą firmę w kraju i jest jednym z najbogatszych ludzi w kraju.

-Mogę rozmawiać z panem Bytnarem?- spytałam również słodziutko

-Przykro mi słońce, ale jest on bardzo zapracowany i nie ma czasu na wygłupy nastolatków- odpowiedziała

-Ah tak! To proszę mu przekazać, że dzwoniła Nikol Bytnar, jego córka. Ta sama, przez której telefon przerwał spotkanie międzynarodowe. Do widzenia- powiedziałam

-Przepraszam! Ja nie wiedziałam...- usłyszałam jeszcze głos sekretarki.

To tak jego sekretarka, a może była sekretarka jest już załatwiona. Ale jak skontaktować się z ojcem? Mam! Zapiszę sms do ''mojego brata'' żeby przekazał ojcu, że ma do mnie zadzwonić. Kuba to mój przyszywany braciszek z małżeństwa ojca a ja jetem wynikiem romansu podczas wyjazdu w delegację ojca. No cóż, takie życie. Czekając na telefon zrobiła się 22. Postanowiłam iść na spacer. Znałam w tym mieście drogę do parku, ośmiu szkół i kilku klubów. Nie miałam pojęcia gdzie iść, więc padło na park. A no tak! Jak zwykle nie pomyślałam. Teraz w parku jest mnóstwo ''zakochanych'' par. Dobrze, że jest ciemno bo nie zniosła bym widoku tego wymieniania śliny. Zadzwonił mi telefon.

-Cześć księżniczko! Dlaczego nie zadzwoniłaś do mnie tylko pisałaś do Kuby?- spytał ojciec

-Hej! Musiałam sobie jakoś radzić, bo twoja sekretarka stwierdziła, że nie masz czasu na wygłupy nastolatków- powiedziałam zgodnie z prawdą

-Co? Anna tak powiedziała? Muszę z nią porozmawiać- oświadczył- To kiedy do mnie przyjeżdżasz?

-Mogę nawet teraz- powiedziałam entuzjastycznie

-To super! Wyślę kierowcę po ciebie już teraz. Możesz mi dać Ale?- spytał

-Jestem teraz sama w parku - odpowiedziałam

-Jesteś w parku po północy sama? Nie boisz się?- spytał

-Po pierwsze mam 17 lat, po drugie to wszyscy boją się mnie a nie ja ich i po trzecie mam Rockiego- odpowiedziałam

-Aha to dobrze, uważaj na siebie. Pa księżniczko- pożegnał się ojciec

Tylko rozmawiając z nim byłam normalną dziewczyną. Tylko on mógł mnie nazywać księżniczką i tylko on znał mnie pomimo, że w ogóle nie mieliśmy ze sobą kontaktu. Wróciłam do domu. Zjadłam jogurt i nakarmiłam Rockiego. Wzięłam długi prysznic i poszłam spać. Chwila skoro ojciec wysyła już kierowcę po mnie a z Sopotu jedzie się tu jakieś 5-6 godzin to ktoś po mnie będzie koło 7. Muszę wcześnie wstać i się ogarnąć, ale warto się poświęcić dla szybkiego wyjazdu stąd.