Rozdział 5

Rano obudziłam się w ramionach Alana. Co ja wczoraj robiłam? A tak wszystko już pamiętam. Pewnie chłopak zasnął jak czekał aż ja to zrobię. Wstałam z łóżka i wzięłam prysznic. Ubrałam na siebie bokserkę i krótkie szorty, bo słońce mocno świeciło pomimo, że był październik. Nagle ktoś zapukał do drzwi i zaraz je otworzył.

-Siema Nikol! Wstałaś już? Ups... Nie wiedziałem, że przeszkadzam, już wychodzę- zaczął swoje przedstawienie Harry.

-Nie, nie przeszkadzasz. Chciałeś coś czy tak po prostu przychodzisz?- spytałam

-Przyniosłem ci śniadanie- odpowiedział kładąc tacę na łóżku

-To może pójdziemy na balkon?- spytałam

-Okey- odpowiedział. Na balkonie były 2 leżaki i stół z 4 krzesłami. Widok z balkonu był na tą część ogrodu, w której był basen i altanka.

-Jakie plany na dzisiaj?- spytałam Harrego.

-Na razie żadnych. Może pójdziemy gdzieś razem?- spytał

-Sorry, ale ja mam już zaplanowany ten dzień- odpowiedziałam.

-Nikol, telefon ci dzwoni- usłyszałam krzyk Alana w pokoju

-To odbierz- krzykłam do niego.

-A zdradzisz mi swoje plany?- spytał chłopak.

-Oczywiście a co chcesz się dołączyć?- spytałam

-Nikol dzwoniła chyba twoja matka i zaprasza cię na swój ślub- powiedział Alan wchodząc na balkon i gwałtownie się zatrzymując widząc Harrego.

Ja słysząc tą wiadomość wybuchłam śmiechem i wyplułam sok pomarańczowy, który aktualnie piłam.

-A tak serio to co chciała?- spytałam.

-Serio mówię. Twoja matka wychodzi za mąż już za miesiąc- powiedział

-Szybka jest, wczoraj wyjechałam a dzisiaj dostaję zaproszenie na ślub- powiedziałam

-Co on tu robi?- spytał Alan wskazując na Harrego

-Mógłbym spytać o to samo- odpowiedział

-Dobra szkoda mi czasu na coś takiego jak ty. Nikol wiesz co masz robić- powiedział wychodząc.

-Dlaczego się nie lubicie?- spytałam gdy Alan wyszedł

-A tak jakoś- odpowiedział

-A jaki jest ten prawdziwy powód?- spytałam po raz kolejny

-No...bo...tak...jak bym mu odbił dziewczynę- powiedział Harry

-I dlatego się nie lubicie?- spytałam niedowierzająco- Przecież wy i tak macie dziewczynę tylko na jedną noc

-Dlaczego myślisz, że każdy z nas taki jest?-spytał- Jedyny z naszego towarzystwa, który traktuje dziewczyny przedmiotowo to Kuba. Ja i Alan w co trudno uwierzyć potrafimy kochać. No cóż Alan potrafił kochać, ale odbiłem mu dziewczynę i od tego czasu zrobił się taki jak Kuba.

-Ta...miłość- powiedziałam ziewając

-Nie wierzysz w nią?- spytał

-Ja mam miliony twarzy i masek i naprawdę nie wiem w co wierzę. Wiem, że życie jest trudne i nie chcę go sobie dodatkowo komplikować miłością- powiedziałam

-Ale naprawdę nikogo nigdy nie kochałaś?- spytał

-Nie wiem czym jest miłość- odpowiedziałam bawiąc się serwetką.

-Miłość to poświęcenie i oddanie, jeśli kogoś kochasz to jesteś w stanie zrobić dla niego wszystko. To właśnie on jest, tym który przysłania ci cały świat- zaczął wyjaśniać chłopak

-Aha... Czyli ja kocham Rockiego- odpowiedziałam

-Kim jest Rocky?- spytał

-Najbliższą mi istotą na świecie- wyjaśniłam- Sorry, ale muszę cię wyprosić bo mam jeszcze załatwić kilka spraw

Harry wyszedł a ja postanowiłam się przygotować. Zaczęłam się pakować i nagle zobaczyłam zabawkę Rockiego. Gdzie jest mój pies? Jestem wspaniałą właścicielką nie ma co! Od wczoraj nie widziałam mojego psa. Zbiegłam na dół do kuchni. Przy stole siedział Alan.

-Gdzie jest Rocky?- spytałam

-Twój ojciec wynajął specjalną osobę, która się nim zajmuje-odpowiedział

-Ale po co? Skoro dzisiaj wyjeżdżamy- powiedziałam

-Ale Rocky z nami nie pojedzie- powiedział cicho chłopak

-Ale, że jak?- spytałam, automatycznie zaczynając płakać.

-Oni mogą nas odnaleźć przez niego. Wiesz, że Rocky jest wyjątkowy...- zaczął mi tłumaczyć przytulając mnie do siebie.

-Ale ja go kocham. Nie wytrzymam bez niego nawet 2 dni. To on był ze mną zawsze, tylko on mnie zna.- powiedziałam ciągle płacząc.

-Ci... Damy radę, spakowałaś się?- spytał

-Jeszcze nie- odpowiedziałam

-To chodź, pomogę ci- powiedział chłopak.

Weszliśmy do mojego pokoju. Weszłam do garderoby i zaczęłam wrzucać wszystko co było pod ręką.

-Co ty robisz?- spytał Alan przyglądając się moim poczynaniom.

-Pakuję się- odpowiedziałam wrzucając kolejną bluzę do sterty ciuchów.

-Aha...to ja to zrobię za ciebie a ty idź na dół po coś do picia- powiedział wywalając moją walizkę.

-Okey- odpowiedziałam, ktoś znów za mnie odwali całą pracę. Ale ludzie są naiwni. Ale teraz mam czas wolny. Weszłam do kuchni, w której była Nadia. Tutaj zawsze ktoś jest. Jestem pewna, że jakbym weszła o 3.00 do kuchni to ktoś by tu siedział.

-Przepraszam, gdzie tu jest coś do picia- powiedziałam słodko jakbym nie wiedziała, że sok jest w lodówce, a szklanki w szafce obok.

-Cześć Nikol, zaraz ci wszystko dam. - powiedziała tak jak przewidziałam otwierając lodówkę pełną napojów-Co chcesz?

-Daj mi różowe Frugo i coś co zazwyczaj pije Alan- powiedziałam

-Proszę- Nadia postawiła przede mną moje frugo i zielone dla Alana- A tak właściwie to gdzie on jest?

-U mnie w pokoju, dziękuję, że mi pomogłaś- powiedziałam uśmiechając się- A nie wiesz gdzie jest mój tata?

-Zaraz powinien wrócić- odpowiedziała- Mogę chwilę porozmawiać z Alanem?

-Tak, zaczekam w salonie- odpowiedziałam wychodząc z kuchni. Salon o dziwo był pusty. Usiadłam na sofie i włączyłam sobie telewizor. Leciały jakieś kreskówki, ciekawe kto ostatnio oglądał telewizję i te inteligentne programy.

-Naprawdę oglądasz Dobranocny Ogród?- usłyszałam pytanie za sobą.

-Tak, Harry. To taki wspaniały program- odpowiedziałam sarkastycznie.

-Skoro tak mówisz to obejrzę to z tobą- powiedział chłopak siadając obok mnie.

Próbowałam skupić się ta tym badziewiu, nawet nie wiem po co. Ciągle czułam wzrok Harrego na sobie.

-Co tak mnie obserwujesz?- spytałam patrząc na chłopaka.

-A tak patrzę, jesteś taka ładna- powiedziałam

-Dzięki- odpowiedziałam obojętnie, teraz miałam się zawstydzić? Jeśli tak, to popełniłam kolejny błąd w udawaniu normalnej dziewczyny. Po prostu nie ruszają mnie te teksty.

-Ej, a może wyskoczylibyśmy gdzieś kiedy?- spytał.