Rozdział 6

-Ale kiedy?- spytałam chociaż nie miałam ochoty  nigdzie z nim wychodzić.

-No, nie wiem. Może jutro- odpowiedział

-Niestety, ale nie mogę- odpowiedziałam wracając do oglądania kreskówki.

-A w inny dzień?- spytał

-Naprawdę nie mogę. Wyjeżdżam dzisiaj i nie wiem kiedy wrócę- wyznałam mu prawdę.

-Ah...nie wiedziałem- powiedział-Ale jak wrócisz to się spotkamy?

-Oczywiście

Usłyszałam trzask drzwi, a po chwili w salonie pojawił się mój ojciec.

-O tu jesteś Księżniczko. Zawołaj Alana i chodźcie do mojego gabinetu- wydał rozkaz

Wstałam z sofy i poszłam do góry, do mojego pokoju. Alan siedział na moim łóżku i bawił się moją mp4.

-Hm...nie przeszkadzam?- spytałam stojąc w drzwiach

-Nie, skończyłem cię pakować. Za 2 godziny wyjeżdżamy- powiedział wstając z łóżka.

-Dzięki, mamy iść go gabinetu ojca- oznajmiłam mu

-To chodźmy

Szliśmy w ciszy.

-Co jest?- spytał Alan siadając na jednym z foteli na przeciw biurka, przy którym siedział mój ojciec.

Ja usiadłam na drugim i dokładnie przyjrzałam się temu pomieszczeniu. Było w nim duże biurko, na przeciw niego fotele, biurko było obok ogromnego okna, pozostałe 3 ściany były założone regałami z książkami, teczkami, segregatorach. Pokój był w kolorze ciemnej czekolady.

-Trzeba wszystko ustalić- powiedział ojciec

-Tak więc?- spytał Alan, ja wolałam się nie odzywać. Dziwnie się teraz czuję w towarzystwie ojca, dawniej byliśmy jak najlepsi przyjaciele, mogliśmy ze sobą rozmawiać o wszystkim, a teraz czuję jakiś respekt przed ojcem. Czuję się nieswojo znając jego tajemnice.

-Wyjeżdżacie za dwie godziny, jedziecie na lotnisko tylko wy. Plan z całą armią ochroniarzy się już rozszedł i wszyscy są pewni, że będziecie tak obstawieni, że nawet nie spróbują zaatakować. Macie dom w Santanderze, a tu macie klucze- oznajmił wręczając Alanowi jakieś klucze- na lotnisku będzie na was czekał kierowca, który zawiezie was do domu. Wszystko jest już zaplanowane, więc się nie martwcie.

-Spoko- odpowiedział Alan

-Alan jesteś jej ochroniarzem, ale macie się z tym maskować. W Hiszpanii jesteście dwójką przyjaciół, którzy przyjechali wcześniej i czekacie na resztę swoich znajomych- tłumaczył dalej ojciec- tylko nie podawajcie nikomu swoich nazwisk

-Nie jesteśmy dziećmi- zaczęłam

-Właśnie Księżniczko, to twoja karta kredytowa żebyś miała kasę, a ty Alan nie zgubiłeś przypadkiem swojej?- spytał ojciec wręczając mi kartę

-Nie tym razem, teraz jej pilnuję- odpowiedział chłopak-chyba musimy już jechać

-Ach tak....Księżniczko uważaj na siebie- powiedział ojciec wstając za biurka i podchodząc do mnie. Ja też wstałam, a on mnie przytulił.

-Będę tęsknić tatusiu- powiedziałam powstrzymując łzy. Tak po prostu mam, kocham ojca, a matkę traktuję jak nianię, która miała się mną opiekować. No cóż nie potrafię zapomnieć to tej sytuacji i nie będę tego teraz rozpamiętywać.

-Ja też. A teraz możesz wyjść a ja porozmawiam jeszcze z Alanem- powiedział ojciec

Wyszłam z gabinetu i wróciłam do salonu. Harry wciąż oglądał kreskówki.

-Nie za duży jesteś na to?- spytałam

-Co? A to, lecą sobie - odpowiedział chłopak. Musiał się nieźle zamyślić.-A ty co?

-Ja za chwilę wyjeżdżam, jeszcze tylko ostatnia rozmowa- powiedziałam siadając obok chłopaka.

-Aha. A gdzie wyjeżdżacie?- spytał. Już miałam podać mu nazwę tego miasta, ale przypomniałam sobie, że ktoś jest tutaj szpiegiem. Nie mogę ryzykować.

-Nikt mi nie powiedział, to jakaś tajemnica- odpowiedziałam naturalnie, oto ujawniła się kolejna moja zaleta, potrafię kłamać bez mrugnięcia.

-Nikol, jak chcesz pożegnać się z Rockym to idź do ogrodu- usłyszałam głos Alana

-Okey- odpowiedziałam wstając z sofy.

W ogrodzie mój piesek leżał na kocu pod rozłożystym drzewem. Jak zawsze wybiera sobie najlepsze miejsca. Gdy tylko przekroczyłam drzwi odwrócił swój pysk w moją stronę i gwałtownie wstał, podbiegając do mnie.

-Rocky, nie wolno- usłyszałam ostry głos, a pies tylko warknął i podszedł do mnie spokojnie.-Przepraszam za tego psa. Jest trochę nie wychowany.

-Mój pies jest nie wychowany?- wybuchłam, nikt nie będzie obrażał mojego zwierzęcia.

-Ty jesteś jego właścicielką? Nie wiedziałem. Przepraszam- zaczął chłopak.

-To się dowiedziałeś. A teraz możesz się pożegnać z pracą- powiedziałam idąc do domu z psem u boku.

Usłyszałam część rozmowy Alana z Harrym.

-Jesteś teraz szczęśliwy?- pytał Harry

-A dlaczego?- usłyszałam obojętny głos Alana.

-Bo kurwa wyjeżdżasz z nią sam i możesz robić co chcesz. Teraz zakład jest nie ważny- usłyszałam, czyli założyli się o mnie. No i po raz kolejny ludzie udowodnili jacy są. A szkoda, ale jak sobie obiecałam koniec dawania szans, których nikt nie wykorzystuje. Wraca dawna Nikol. Jak widać sprawdzian z grzeczną dziewczynką nie wypalił. Ich strata, teraz muszą znosić mnie.

Wpadłam do gabinetu ojca.

-Masz zwolnić tego kogoś od mojego Rockiego- powiedziałam rzucając się na fotel. Ojciec rozmawiał przez telefon, ale jak mnie zobaczył to go odłożył. Z tego wynika, że wciąż jestem jego córeczką i mogę wszystko.

-Co się stało Księżniczko?- spytał miło

-On krzyczy na niego i mnie obraził- powiedziałam

-Okey, twoje życzenie jest rozkazem. Czyżby wracała dawna Niki. Już się martwiłem co się stało, że jesteś taka miła.- odpowiedział i sięgnął po telefon.-Przekaż Marcinowi, że jest zwolniony.

-Dzięki, a teraz lecę bo się spóźnimy- powiedziałam i wyszłam z gabinetu bez pożegnania. Na pewno bym się rozpłakała, a to teraz nie pasuje do mojego stylu.

-Rusz się bo jedziemy- rzuciłam przechodząc przez salon nawet nie spoglądając na siedzące tam osoby, a było ich kilka. W ogrodzie pożegnałam się z Rockym i nie obyło się bez łez. Ale dla niego mogę się poświęcić i pokazać zapłakana ludziom. Alan czekał przed czarnym BMW, tym którym mnie tutaj przywiózł. Wsiadłam bez słowa i włożyłam słuchawki do uszy kompletnie ignorując chłopaka. Wsłuchując się w rap odkrywałam nowe spojrzenia niż dotąd. Zatrzymał mnie kawałek Soboty, zaczęłam się zastanawiać nad życiem. Czy udawanie, że masz wyjebane na wszystko i jesteś wredną suką jest dobrym pomysłem? Dlaczego wciąż nabieram się na tą sztuczkę, że ludzie są dobrzy?

Na lotnisko wszystko minęło wszystko jak zwykle długo. W samolocie Alan usiadł obok okna, a ja obok niego, a z drugiem strony później dosiadł się jakiś chłopak. Postanowiłam robić to co zwykle czyli słuchać muzyki.

*********************************

Przepraszam, że was zaniedbuję, ale mam teraz dużo nauki i jeszcze konkurs. Tak więc, nowy rozdział pojawi się najprawdopodobniej dopiero za tydzień :P