Rozdział 10

Obudziłam się wtulona w Alana. Jak zwykle w takich sytuacjach musiałam sobie przypomnieć co ja wczoraj robiłam. Usłyszałam trzask drzwi i rozmowę.

-Co już ją przeleciałeś? Nie dziwię się, że wczoraj tak szybko uciekłeś, miałeś przecież zakład do wygrania

-Ile razy ma ci mówić, że zakład jest nieważny?

-Zakład jest ważny i skoro go jeszcze nie wygrałeś to ja to zrobię dzisiaj

-Zrozum, że ja się założyłem z tobą bo byłem pijany. Teraz nie mam zamiaru tego robić

Usłyszałam zamykanie drzwi i wszystko ucichło. Czyli dlatego Harry i Alan są tacy mili. Chcą wygrać, chociaż Alan chce się wycofać z zakładu.  Gdy już miałam wszystko poukładane w głowie poszłam się ogarnąć do łazienki. Wyszłam z łazienki i zobaczyłam Alana bawiącego się telefonem. Ale on przecież wczoraj nie miał telefonu. Spojrzałam szybko na biurko, nie było tam mojego telefonu.

-Co ty robisz?- spytałam chłopaka

-Gram- odpowiedział

-Ale dlaczego na moim telefonie?- spytałam

-Bo mojego nie ma- odpowiedział a ja wzruszyłam ramionami i położyłam się obok chłopaka i patrzyłam ja gra w durną grę.-Dlaczego nie zabijasz mnie za dotykanie twojego telefonu?

-Bo nic tam nie mam- powiedziałam. Mój telefon został wczoraj wyczyszczony z wszystkiego, zero zdjęć, zero sms. -Która godzina?

-Yyy...6.58- powiedział chłopak

-Dlaczego ja tak wcześnie wstałam? I dlaczego ty też już nie śpisz?- spytałam

-Ty nie wiem dlaczego, ja się obudziłem bo ty mnie opuściłaś- powiedział robiąc smutną minkę

-Ale wzruszająca historia- powiedziałam- A teraz idź zrób mi śniadanie

-Dlaczego ja?- spytał

-Bo ja ci wczoraj dałam dobrą radę to możesz się teraz odwdzięczyć- powiedziałam

-Ale ja mogę się odwdzięczyć w inny sposób- wyszeptał zbliżając się do mnie.

- Ale ja wolę śniadanie- powiedziałam odsuwając się od chłopaka.

-Okey, ale chodź ze mną - powiedział ciągnąc mnie za rękę.

Zeszliśmy do kuchni. Ja usiadłam na blacie i machając nogami parzyłam na Alana.

-Płatki z mlekiem?- spytał

-Wysil się bardziej-powiedziałam -Naleśniki?- spytał

-Mogą być- odpowiedziałam i wyszłam z kuchni. Siadłam na sofie i włączyłam telewizor. Jak zwykle nic w nim nie było. Siedziałam patrząc na jakiś program śniadaniowy i czekałam na moje śniadanie. Po schodach zeszła brunetka z rozmazanym makijażem, szopą na głowie i męskiej koszulce. Zawstydziła się widząc mnie i poszła do kuchni, z której wychodził Alan.

-Zdobycz Kuby?- spytał podając mi jeden z talerzy, na którym były naleśniki z nutellą i truskawkami.

-Pewnie tak- odpowiedziałam zajadając się tymi pysznościami. Chłopak potrafi gotować i jest przystojny, może zostanie moim mężem. Kończyliśmy jeść, gdy ze schodów zeszła blondynka w podobnym stanie jak jej poprzedniczka.

-Wiesz, że jedna z nich spędziła noc z Harrym?- spytał Alan

-Wiem i co?- spytałam

-Nie wkurzasz się?- spytał

-I tak miałam z nim zerwać więc teraz mam powód- powiedziałam uśmiechnięta- Założę się, że to blondynka

-Przyjmuję zakład. Harry woli brunetki- powiedział Alan.

-Ale teraz przespał się z blondynką- powiedziałam

-A jak to sprawdzimy?- spytał Alan. Pociągłam chłopaka do kuchni, gdzie dziewczyny siedziały w kuchni prze stole.

-Może chcecie coś do picia?- spytałam miło.

-Nie dziękuję- odpowiedziały obie. Jak miło, że chłopaki wyrwali sobie wychowanie szmaty.

-Mam pytanie. Która przespała się z moim chłopakiem?- spytałam miło. Miny dziewczyn były genialne.-A może spytam inaczej, która przespała się z blondynem?

-Nikol, daj spokój- powiedział Alan

-Ja- wyszeptała cicho brunetka

-A więc to ty- powiedziałam do blondynki- wygrałam

Wyszliśmy z kuchni i skierowaliśmy się do mojego pokoju. Alan chodzi za mną bez przerwy nie wiem dlaczego.

-A więc wygrałam, za karę masz być moim służącym przez cały dzień- powiedziałam uśmiechając się cwaniacko.

-Ale dlaczego?- spytał

-Bo przegrałeś- odpowiedziałam- podaj mi laptopa.

Weszłam na fb i zaczęłam go przeglądać. Jak zwykle nudy.  wylogowałam się i odłożyłam laptopa. Alan mi się ciągle przyglądał.

-Mam pomysł-powiedziałam podskakując po łóżku.

-Jaki?- spytał chłopak z ziemi bo przez moje podskoki spadł z niego.

-Zrobimy pobudkę pozostałym- powiedziałam.- Najpierw Harry, tylko obserwuj i się nie odzywaj

Weszliśmy do pokoju chłopaka, jak to dobrze, że był przykryty kocem. Cała podłoga była zawalona ciuchami, męskimi i damskimi. Podałam Alanowi mój telefon z włączoną kamerą. Podeszłam do łóżka i pocałowałam Harrego. Co dziwne ale się obudził.

-Jak tam po imprezie kochanie?- spytałam milutko

-Impreza bez ciebie była beznadziejna, ciągle myślałem o tobie- powiedział. Czy on był na jakimś kursie dla kłamców. Jak bym nie znała prawdy to bym mu uwierzyła.

-Słodko, a co robią tu te damskie ubrania?- spytałam

-A to nie są twoje?- spytał naturalnie

-Nie przypominam sobie. Muszę ci coś powiedzieć - wyszeptałam wystarczająco głośno żeby kamera to usłyszała.- Jesteś genialnym kłamcą i proszę cię zabierz z mojego domu tą lalę z dołu bo może jej się trochę zmienić twarzyczka.

Obserwowałam zdezorientowaną minę chłopaka, podeszłam do drzwi.

-Zegnaj kochanie- powiedziałam i trzasłam drzwiami.

-Nagrałeś wszystko?- spytałam Alana.

-Tak, co ty kombinujesz?- spytał

-Później ci to wytłumaczę, teraz idziemy zerwać z plastikiem.

Alan odegrał podobną scenkę tylko, że plastik wzbogacił masz film swoim płaczem a potem jak chłopak wszedł to udało mi się jeszcze przez przypadek nagrać jak plasticzek gada do siebie, że nikt jej nie zostawia i teraz mu pokaże co stracił. Zapowiada się wspaniały film. Znów wylądowaliśmy w moim pokoju, wzięłam laptopa i zgrałam filmiki na laptopa i szybko wszystko zrobiłam. Alan mi się przyglądał bez słowa. 

-Idziemy na dół?- spytał chłopak

-Zanieś mnie tam- powiedziałam uśmiechając się

Co dziwne, ale chłopak posłuchał mnie i wykonał swoje zadanie. W salonie siedziała ta blondynka.

-Harry chyba coś ci kazałam zrobić- krzykłam, a po chwili z kuchni wyłonił się on.

-Możesz nie krzyczeć?- spytał

-Mogę, ale tego nie zrobię.- powiedziałam- A gdzie ta druga?

-Jest z Kubą- powiedział Harry

-Jak słodko, a gdzie plasticzek?

-W swoim pokoju- odpowiedział tym razem Kuba. Przytulił mnie i pocałował w policzek.

-Idę do parku- powiedziałam- z... Alanem

Wyszliśmy z domu i szliśmy w ciszy. Ciszę przerwał chłopak.

-Dlaczego wybrałaś mnie, abym poszedł z tobą?- spytał

-Bo tylko ty byłeś wolny, chłopaki muszą wyprosić swoje koleżanki a z plastikiem nigdy bym nie poszła- wyjaśniłam i zobaczyłam jakby cień smutku na twarzy chłopaka.

-Co zamierzasz zrobić z tym filmikiem?- spytał

-Zobaczysz- odpowiedziałam tajemniczo.-Dlaczego mi nie powiedziałeś, że oddałeś ochronę mnie Harremu?

-Nie oddałem, twój ojciec mi kazał- wyjaśnił chłopak- Podobno ty chciałaś aby Harry był twoim ochroniarzem

-Co?- spytałam-Kto ci to powiedział?

-Harry-powiedział Alan

-No to muszę sobie porozmawiać z nim, trochę namieszał-powiedziałam-Wiesz w jaki sposób Kuba znów jest wolny?

-Uciekł im- powiedział

-Ale jak?- spytałam zaskoczona. Jak on zdołał im uciec.

-Po prostu przeleciał tą dziewczynę i wyszedł z jej mieszkania przed tym jak mieli przybyć inni żeby go zamknąć- wyjaśnił mi Alan

-Ale dlaczego nie wrócił od razu?- zadałam kolejne pytanie

-Bo musiał poczekać żeby ta sprawa przycichła więc bawił się w jakimś hotelu w rozpieszczonego chłopczyka.

-Aha, wracamy?- spytałam

-Jasne- powiedział

Szliśmy ulicą pełną sklepów i butików. Zatrzymał mnie jeden z nich. Pociągłam Alana do środka. Był to sklep zoologiczny, pełen klatek i akwariów z papugami, wężami, świnkami morskimi, chomikami i innymi zwierzętami.

-Co ty chcesz sobie kupić?- spytał chłopak

-Chomika- odpowiedziałam i podbiegłam do klatek z tymi stworzonkami. Do Alana podeszła ekspedientka śliniąc się do niego i uśmiechając. I teraz mi wyjaśnijcie jak faceci mają nie ranić dziewczyn jak one same się do tego pchają. Podeszli do mnie.

-To którego chcesz?- spytała dziewczyna, już są na ty.

Alan spojrzał na mnie.

-Ale ten jest słodki- powiedziałam wskazując na kremowego potworka.

-Chcę tego- powiedział Alan wskazując na tego samego.

-To teraz trzeba wybrać mu klatkę lub akwarium i jakieś akcesoria- powiedziała dziewczyna jakbym nie wiedziała.

-Niki to teraz ty wybierasz- powiedział do mnie

Podeszłam do ściany pełnej tego wszystkiego. Wybrałam wszystko co potrzebne i dodatkowo kulę, do której wkłada się chomika i biega on po całym domu. Alan zapłacił kartą od ojca a więc nie muszę mu tego oddawać. Weszliśmy do domu i skierowałam się do salonu. Na sofie siedzieli wszyscy. Harry, Kuba i plastik.

-Zostaniecie wujkami- powiedziałam wchodząc i siadając na fotelu, Alan siadł obok mnie na oparciu fotela wcześniej delikatnie odkładając torbę z chomikiem i akcesoriami na ziemi.

-Co? Co ty sobie wyobrażasz? Masz 17 lat i cieszysz się, że jesteś w ciąży. Który dupek jest ojcem?- zaczął krzyczeć Kuba. Teraz zdałam sobie sprawę jak to zabrzmiało. Jaka ja jestem głupia.

-Porozmawiamy jak się opanujesz- powiedziałam i wstałam, poszłam do siebie

Za mną przyszedł Alan ze zwierzakiem.

-Wyjaśniłeś im to?- spytałam

-Żeby oberwać, że jestem ojcem, nie dzięki, chcę jeszcze pożyć.- powiedział chłopak śmiejąc się

-Haha, jak go nazwiemy?- spytałam, gdy chomiczek był w swoim nowym domu.

-Pozwolisz mi wymyślić imię? Co się z tobą dzieje?- spytał chłopak

-No co? Mi się znudzi opieka nad maleństwem po tygodniu, więc muszę komuś go dać i tym kimś będziesz ty- powiedziałam

-Czy wy jesteście normalni? Szukacie imienia dla swojego dziecka, ciebie zabije ojciec- powiedział Kuba wskazując na mnie-A ciebie ja osobiście- wskazał na Alana

-Weź się uspokój i posłuchaj mnie chwilę- powiedziałam spokojnie

-Nie mam zamiaru was słuchać, czy myślenie aż tak bardzo boli?- spytał

-Mam dość, Alan wyjaśnij mu to- powiedziałam wychodząc. Poszłam do kuchni. Usiadłam przy stole i patrzyłam przez okno. Na górze wciąż było słychać krzyki. I tak właśnie powstają największe kłótnie, przez to, że druga osoba nie chcę nas dopuścić do głosu tylko ma już wymyśloną historyjkę i jej się trzyma. Krzyki ucichły.

-Czy to prawda?- spytał mnie Kuba siadając naprzeciw mnie.

-Zależy co- powiedziałam

-Alan mówi, że rozmawialiście o chomiku

-Tak to prawda- powiedziałam-I trzeba było robić taką awanturę ? Wystarczyło mnie wysłuchać.

-Przepraszam, ale mogłaś to ując w inne słowa. Wiesz jak ktoś usłyszy, że zostanie wujkiem to tylko jedno mu się nasuwa na myśl- zaczął się śmiać Kuba

-Ale jak ja miałabym być w ciąży i to jeszcze z Alanem?- spytałam obierając mandarynkę

-A co nie nadaję się?- usłyszałam pytanie Alana.

-Zostawmy to bez komentarza- powiedziałam-Chcę wrócić do Polski.

-Ja też- powiedział Kuba-I tam musimy tam niedługo wrócić bo masz ślub

-Weź nie przypominaj. To wracamy do domu?- spytałam

-Nie ma tak łatwo. Nie wiadomo co się dzieje z ojcem - powiedział Kuba

-To jedzmy na razie ja z Alanem albo Harrym i sprawdzimy co się tam dzieje-powiedziałam

-To nie jest taki zły pomysł-powiedział Alan

-Ja idę wszystko załatwić- powiedziałam i poszłam na górę.