Rozdział 16

Obudziłam się i spojrzałam na zegarek w telefonie. 8.57. No ku... Spokojnie, co z tego, że spóźniam się na pierwszy dzień w szkole? Dam radę, zrobię wielkie wejście. Ogarnęłam się i już miałam wychodzić, gdy Rocky zaczął piszczeć, muszę iść z nim na spacer. Co tam jeszcze jedna lekcja, przeszłam się z psem po parku, odprowadziłam go do mojego pokoju i poszłam do szkoły. Trafiłam na trzecią przerwę, szybko odnalazłam klasę. Miałam mieć hiszpański, czyli luzik. W końcu zna ten język tak jak polski. Weszłam do klasy i siadłam w ostatniej ławce pod oknem i patrzyłam na boisko szkolne. Jakaś klasa miała wf i grała w kosza, nie powiem niezłe ciasteczka tam były. Nikol ogarnij się. A więc moja lekcja wyglądała następująco, nauczycielka traktowała nas jak przedszkolaków i taki chyba był poziom. Prawie wszyscy pilnie notowali, tylko ja siedziałam i jakiś chłopak dwie ławki wcześniej. Lekcja minęła wolno i po 30 minutach miałam dosyć szkoły, ale postanowiłam sobie, że wytrzymam. Następny wf. Czyli pocisz się i wykonujesz beznadziejne ćwiczenia, a nauczyciel ma niezły ubaw z tego i z ''dziewczyn'' czyt.plastików, które są tak sztuczne, że nie mogą wykonywać 98% ćwiczeń. Ja również się obijałam, nauczyciel zwracał mi uwagę ale jedyną moją reakcją było spojrzenie na niego zaciekawionym wzrokiem i wciąż robiłam to samo. Dziwne, że jeszcze nikt nie zauważył, że jestem nowa. Dziwni ludzie, a może pamiętają mnie z poprzedniej wizyty.

A więc po wf miałam polski. Kolejna lekcja, którą olewam. Nauczycielka zauważyła, że jestem nowa i mnie przedstawiła, jakoś nie brało mnie na zwierzenia bandzie idiotów o sobie. Zignorowałam jej prośbę o powiedzeniu czegoś o sobie. Siedziałam zmieniając sobie tapety na telefonie, ciekawe zajęcie, zwłaszcza jak się ma 3 czy 4 tapety nadające się na publiczny widok. Znudzona po 5 minutach dostałam sms.

''Jak tam szkoła? Wytrzymasz jeszcze 2 lekcje?''

Odpisałam szybko.

''Nie dam rady tu wysiedzieć, pomóż mi''

Rozejrzałam się po klasie wszyscy olewali nauczycielkę czytającą jakiś fragment książki i zajmowali się sobą. Ten sam chłopak co na hiszpańskim nic nie robił patrzył na mnie. Skąd wiem, że ten sam? Bo jakoś wyróżnia się wśród wszystkich tutaj, wcale nie jest najprzystojniejszy, widziałam dzisiaj lepszych, jakoś tak go łatwo zauważyć. Sms przerwał moją rozkminę na temat chłopaka.

''Czekam na ciebie przed szkołą na przerwie, o której jest dzwonek?''

Pozwala mi na urwanie się z lekcji, coś czuje, że lubię go coraz bardziej. Odpisałam szybko, że za 30 minut jest przerwa i wróciłam do nader interesującego zajęcia, a mianowicie zabawy telefonem. Jakoś wytrzymałam te pół godziny, większość czasu rysowałam po książce, jak się okazało była to książka z biblioteki. No cóż, będzie ciekawie przyozdobiona. Zadzwonił upragniony dzwonek i wyszłam jako pierwsza z klasy i kierowałam się w stronę wyjścia ze szkoły. Ktoś szedł obok mnie.

-Z tego co wiem to mamy jeszcze 2 lekcje, a taka dziewczynka jak ty nie powinna  robić sobie wagarów- powiedział chłopak wychodząc ze szkoły zaraz za mną, ten sam chłopak, który przyglądał mi się na polskim.

 -A ty możesz?- spytałam zatrzymując się i patrząc mu w oczy.

-Ja mogę wszystko- odpowiedział z wyższością

-Haha, zobaczymy jeszcze- powiedziałam i podeszłam do Alana opartego nonszalancko o czarny samochód. Wtuliłam się w chłopaka na przywitanie.

-Dziękuję za ratunek- wyszeptałam

-Już sobie znalazłaś wielbiciela?- spytał chłopak, spojrzałam na niego zdezorientowana, chłopak wskazał mi bruneta, z którym rozmawiałam wcześniej. Chłopak siedział na motocyklu z kaskiem w rękach i patrzył na mnie.

-A co myślałeś, przecież jestem najlepsza- powiedziałam z powagą

-Oczywiście, że jesteś- powiedział chłopak, a po chwili wybuchł śmiechem

Wsiedliśmy do samochodu.

-Co z twoją nogą?- spytał chłopak

-Chyba dobrze, a co?- spytałam

-Bo miałaś się stawić do zmiany opatrunku i nie stawać na tej stopie- powiedział poważnie

-A tam, opatrunek sobie sama zmienię, a noga nie boli, więc mogę chodzić- zlekceważyłam słowa chłopaka i go zbyłam. Wiem, że zachowuje się nieodpowiedzialnie. Ale wstałam wczoraj, zdjęłam opatrunek i zostawiłam tylko ogromny plaster, ubrałam skarpetki i adidasy. Jakoś nie odczuwałam bólu, więc o tym zapomniałam. Wczoraj zmieniłam plaster i dzisiaj chodzę już normalnie.

-No nie wiem, dosyć poważnie się zraniłaś- nie odpuszczał Alan

-Bywało gorzej- powiedziałam zakładając słuchawki, miałam dosyć tej rozmowy. Chłopak miał rację, a ja nie pozwolę żeby tak myślał. Znaleźliśmy się przed hotelem.

-Za pół godziny widzimy się w restauracji, musisz coś zjeść- powiedział chłopak

-Za godzinę w moim pokoju, zamówimy pizze- powiedziałam wsiadając do windy. 

Przebrałam się, zamówiłam pizze i włączyłam muzykę. Leżałam na łóżku podziwiając sufit, mam ciekawe zainteresowania. Usłyszałam pukanie do drzwi, muszę wstać. Dobra Nikol, wstajesz, otwierasz te pieprzone drzwi i wracasz do oglądania sufitu, albo zaszalej i podziwiaj ściany. Dlaczego ja sama ze sobą gadam w myślach? Trzeba mi dobrego lekarza. Zwlekłam się z łóżka, otwarłam drzwi.

-Dłużej się nie dało?- usłyszałam pytanie.

-Czekaj sprawdzę- powiedziałam i zatrzasnęłam drzwi mu przed nosem.

-Nikol nie wygłupiaj się- usłyszałam krzyki, zignorowałam je.

Tym razem siedziałam na fotelu i rozmyślałam dlaczego niebo jest niebieskie i dlaczego oddychamy. Usłyszałam otwieranie drzwi i po chwili wszedł Alan, a za nim Harry.

-Jak tu się dostałeś?- spytałam Alana, Harry mnie nie interesuje.

-Przecież mam klucz do twojego pokoju po dzisiejszej przygodzie z telefonem- odpowiedział Alan- Dlaczego nie wpuściłaś Harrego?

-Nie to, że go nie wpuściłam, po prostu sprawdzałam czy mogę jeszcze dłużej otwierać drzwi- odpowiedziałam z uroczym uśmiechem. Mina Alana była niesamowita. Coś mi się wydaje, że nikt mnie nie rozumie.

-Dobra nie wnikam, co z tą pizzą?- spytał chłopak

-Zamówiłam ją i czekam- powiedziałam- Czego chcesz?- pytanie skierowałam do Harrego.

-Przyszedłem porozmawiać i spytać co mam dzisiaj zrobić- odpowiedział

-Możesz iść na spacer z Rockym. A gdzie on tak właściwie jest?- spytałam

-W naszym pokoju, jak byłem po telefon to tak patrzył na mnie, że wziąłem go na spacer i został u nas- powiedział Alan. Jacy oni naiwni, nawet pies potrafi ich podejść i załatwić sobie kolejny spacer.

Harry wyszedł a ja zaczęłam się śmiać. Po chwili przybył dostawca z pizzą, zjedliśmy grzecznie. Co ja mówię, zjadłam jeden kawałek a później rzuciłam drugim w chłopaka i uciekłam do łazienki. Po pół godziny wyszłam, w tym czasie pomalowałam sobie paznokcie na czarno.

-Już myślałem, że nie wyjdziesz- powiedział Alan i wysypał na mnie chyba mąkę. Zabije go.

-Raz, dwa, trzy...[(69) Olusia wie o co chodzi] pięć, sześć- liczyłam oddychając głęboko.

-Co robisz?- spytał chłopak przyglądając mi się dokładnie.

-Siedem, osiem, dziewięć, dziesięć- zaczęłam gonić chłopaka, który był gotowy do ucieczki. Jestem aż tak przewidywalna?

Goniliśmy się po całym hotelu jak pojebani, oczywiście ludzie patrzyli na nas jak na coś gorszego od nich. Miałam już dość, nie poddam się.

-Dzieci, spokój!- usłyszałam krzyk Kuby, a potem zobaczyłam braciszka, który siedział na sofie w recepcji i się przyglądał naszej zabawie. Alan się zatrzymał, a ja zapatrzona w Kubę wpadłam na niego. Chłopak złapał mnie i uchronił przed upadkiem.

-Wiedziałem, że na mnie lecisz- wyszeptał Alan patrząc w moje oczy. Zaczęłam się śmiać jak nienormalna. Spadłam na ziemię i się po niej turlałam ciągle śmiejąc się. Nie mogłam się opanować, a najlepsze jest to, że śmiałam się Harrego, który próbował wejść do hotelu przez drzwi obrotowe, ale Rocky mu na to nie pozwalał i chodzili w kółko. Alan i Kuba patrzyli na mnie z miną wtf.

-Tam- wskazałam ręką na Harrego i zaczęłam się jeszcze bardziej śmiać. Chłopaki również się śmiali, urocza jest ta bezbronna i nieporadna minka Harrego. Chyba częściej będę nakazywała mu chodzić na spacer z Rockym.

-Wracamy do pokoi- zarządził Kuba, gdy się ogarneliśmy, czyli po 10 minutach. No nie wszyscy byli w normalnym stanie. Alan nagrał sobie to na telefon i teraz siedzi na sofie i sobie to ogląda i śmieje się.

-Pomóż- wyszeptałam wyczerpana śmiechem i wyciągając rękę do braciszka.

-Nie, jesteś cała w mące- powiedział wsiadając do windy.

Zapomniałam, że jestem cała brudna przez Alana, to przez tą sytuację z Harrym.

-Ja ci pomogę- usłyszałam głos i zobaczyłam uśmiechniętego bruneta. Chłopak pomógł mi wstać z podłogi.

-Dzięki- powiedziałam- Jestem Nikol

-Dawid- powiedział chłopak wyciągając rękę w moją stronę- No to może w zamian za pomoc pójdziesz ze mną na kawę?

-Z przyjemnością, tylko muszę się iść ogarnąć, bo przez kogoś jestem cała w mące- powiedziałam mówiąc głośniej drugą część wypowiedzi żeby Alan usłyszał. A gdzie tam, on ciągle się śmiał.

-I w takim wydaniu jesteś śliczna- powiedział chłopak- to zobaczymy się za chwilę w kawiarni.

-Okey- powiedziałam i skierowałam się do windy. Wykąpałam się i od razu wam mówię, że strasznie trudno jest wymyć mąkę, a raczej ciasto z włosów. Przebrałam się w zwiewną sukienkę i lekko pomalowałam. Właśnie zamykałam pokój, gdy spotkałam Alana.

-Gdzie idziesz tak wystrojona?- spytał opierając się o ścianę obok mnie.

-Do kawiarni, a co?- spytałam poprawiając włosy.

-Mogę z tobą iść?- spytał

-Do kawiarni przecież nie zabronię ci iść- powiedziałam czekając na windę.

Weszliśmy razem do pomieszczenia, w którym roznosił się zapach świeżo parzonej kawy. Zauważyłam Dawida przy stoliku pod ścianą, podeszłam do niego i usiadłam naprzeciwko. Popatrzyłam jeszcze na Alana, stał nie wiedząc co zrobić. W końcu usiadł przy najbliższym wolnym stoliku. Poczułam dziwne wyrzuty, nie powinnam go tak zostawiać.

Z Dawidem dobrze się rozmawiało, lecz ciągle spoglądałam w stronę stolika, przy którym siedział Alan. Nie mogłam się skupić na rozmowie. -Co tak patrzysz na tego chłopaka?- usłyszałam pytanie Dawida

-Nie patrzę na chłopaka, podziwiam obraz- skłamałam szybka. Brawo Nikol głupszej wymówki nie mogłaś wymyślić. Przecież obraz, na którym jest przedstawiona tandetna sceneria idealna do romantycznej kolacji: świeczki, stolik, jezioro gwiazdy, czerwone róże. Rzygam tęczą, ludzie litości.

-Uznajmy, że ci wierzę- powiedział chłopak śmiejąc się.

-Źle się czuję, wracam już do pokoju- powiedziałam, gdy już nie mogłam wytrzymać siedzenia tutaj.

-To może pójdę z tobą, skoro się słabo czujesz nie możesz zostać sama- zaczął Dawid

-Nie musisz, nie będę ci zabierać czasu. Zadzwonię po brata-powiedziałam uśmiechając się miło.

I kolejne 15 minut przekonywania Dawida, że sobie poradzę. Nie da się go zbyć tak po prostu. Uwolniłam się, yeah. Teraz tylko rzucić się na łóżko i...no właśnie i co? Coś się wymyśli.

Weszłam do pokoju, rzuciłam w kąt buty, przebrałam się w wygodny dres. Teraz tylko znaleźć moje maleństwo. Napisałam do moich towarzyszy żeby oddały mi psa i włączyłam sobie rap na całego. To jest życie. Po chwili ktoś brutalnie mi przerwał wyłączając mi DDK  RPK. Jak można być tak złym człowiekiem? Podniosłam głowę na tego ktosia. Był to Alan i jakaś dziewczyna. Już jej nie lubię, a nawet nie znam jej imienia. Wcale nie była plastikiem, normalna dziewczyna, która trzyma dłoń Alana. Miałam ochotę coś rozwalić, tylko dlaczego?

-Nikol przyprowadziliśmy ci psa- powiedział Alan

-Tak? To gdzie on jest?- spytałam ostro, nie panowałam nad tonem swojego głosu.

-Rocky- powiedziała normalnie dziewczyna a moja psina wbiegła szczęśliwa do pokoju.

-Nikol ja wychodzę dzisiaj z Pauliną, poradzisz sobie?- spytał chłopak gdy ja głaskałam mojego pupila.

-Jasne. Nie jestem dzieckiem- odpowiedziałam

Wyszli zostawiając mnie samą. Dziwnie się czuję. Co się ze mną dzieje? Poczułam smutek, gdy zobaczyłam, że ktoś dotyka Alana. W moim mózgu było zapisane, że on jest tylko mój.

Wykąpałam się, przebrałam w piżamkę i położyłam się do łóżka. Nie mogłam zasnąć.